Dat is de vraag van de KunstKijkroute in maart 2020. Het virus grijpt voor het eerst in ons land om zich heen. Om de desastreuze gevolgen te dempen gaan we met z’n allen in ’n lockdown. Een gebeurtenis die je leven zo opsplitst in ervoor en erna, werkt onvermijdelijk door, ook in mijn expressie.
Alle tijd van de wereld?
Nu zal ik eindelijk toekomen aan alle ideeën die op de plank liggen. Dat was mijn verwachting, maar zo werkt het niet in deze tijd vol tegenstrijdigheden: onzekerheid – overgave – angst – vertrouwen – isolatie – verbondenheid – eenzaamheid – omkijken naar elkaar – inspiratie – frustratie – alle tijd van de wereld – ledigheid.
Gewoon, net als anders
Foto’s maken van dat wat zich bijna onverschillig aandient. Dat kan ik, ook nu, niet laten. Het bewerkten in Photoshop blijft ook aan me trekken. In mijn hoofd klinkt nog steeds tromgeroffel als na het heen en weer schuiven van de knoppen ineens een afbeelding ontstaat waar de vonken vanaf spatten.
Tijdens de lockdown doen internetwinkels goede zaken. Regelmatig staat de postbode ook hier voor de deur. Het meeste verpakkingsmateriaal is niet in staat de fantasie te prikkelen, maar soms …..
Schaduwen
Of ik wil of niet, ook in deze periode ontkom ik niet aan de gevolgen van mijn kwetsbare gezondheid. Corona kan overal zijn en nergens en behandelaars dringen erop aan dat ik voorzichtig ben en vooral probeer om het virus niet op te lopen. De verhalen in de media over het zeer ernstige verloop hebben die boodschap al in de hoofden en harten van kwetsbare burgers gekerfd. Angst – kwetsbaarheid – vertrouwen – overgave. Misschien laat het zich wel zien in diepe schaduwen en de schoonheid die zich daarin ontvouwt.
Veelbelovend experiment: Spelen met licht
Veel bestellingen via internet, dus veel verpakkingsmateriaal. Soms nodigt het uit tot experimenteren met licht. En dan? Poëzie?