Wat zie jij?
Dat is de vraag van de KunstKijkroute in maart 2020. Het virus grijpt voor het eerst in ons land om zich heen. Om de desastreuze gevolgen te dempen gaan we met z’n allen in ’n lockdown. Een gebeurtenis die je leven zo opsplitst in ervoor en erna, werkt onvermijdelijk door, ook in mijn expressie.
Dat kan Lena Landauer als geen ander, bijvoorbeeld in haar boek Schaduwkind en nu in haar blogs. Vlot geschreven, scherpzinnig, met humor en heldere analyses over de raadselen van deze tijd. Soms heeft Beelden die spreken precies de afbeelding die voor het betoog gemaakt lijkt. Het is genieten als verschillende kunstvormen elkaar versterken.
Hieronder staat een diaserie van de nieuwe oogst uit 2019.
Klik op de pijltjes links of rechts van de foto als je de volgende dia sneller wilt zien.
In ’t donker kruipen we tegen de stijle rots omhoog. Gaan we wel naar Belforte del Chienti? Nergens is een teken van leven. Ja, toch, enkele huizen en een vrouw die haar hondje uitlaat. Palazzo Bonfransceschi. Ja, ze weet waar dat is. Ach, ze loopt wel even mee.
Ze wijst naar een oude houten poort. Nog voor we uit de auto zijn, zwaait die open en komen Alfonso en Eliza naar buiten We zijn gearriveerd. Mijn residency, de prijs voor de eerste plaats in Ventipertrenta 2018, is begonnen!
En dan volgt een week vol kunst, verhalen,
Een felle klap, daar begint onweer mee. Die krijg ik wel uit de piano. Laat ‘m maar trillen. Regen en gekletter, die klanken vind ik ook vrij snel. Maar dan …. Elke keer wil de muziek naar een vredig einde. Klopt dat wel?
Zo ben ik aan het zoeken naar de juiste klanken bij de video
Al lange tijd dreint het stemmetje in mijn hoofd dat het hoog tijd is om mijn website op de schop te nemen. Er ontstaan zoveel mooie activiteiten. Die vind je nauwelijks terug. En de presentatie van mijn foto’s doet geen recht aan wat ze laten zien.
Maar ach ……,
Dat is het thema van het id_art festival 2019 van het Italiaanse Museo Midac. Existentiële eenzaamheid is dan vaak de eerste associatie. Een passie hebben, die delen met anderen, samen spelen, zo is existentiële eenzaamheid vloeibaar te maken. ‘Ode to playing’ is dan ook het motto van mijn inzending. Ewout van Roon heeft een video gemaakt van mijn foto’s. En de pianoklanken? Ook een van mijn passies en het is een mooie zoektocht om het met de beelden te combineren.
“Heleen, kijk eens op internet, op de site van Midac!” Aan de toon van Margareth (directeur van M.A.C. House, museum voor moderne kunst Leusden) hoor ik dat er leuk nieuws is van dit Italiaanse museum voor moderne kunst. Ik heb meegedaan aan de wedstrijd Ventipertrenta 2018 met een jury uit het wereldwijde netwerk van het museum.
Op de site staat een video waarin de winnaars bekend worden gemaakt. De publieksprijs, de derde prijs, de tweede prijs. Zou ik buiten de prijzen vallen? Dat zou me, eerlijk gezegd, tegenvallen. Maar dan hoor ik mijn naam, uitgesproken met een Italiaanse tongval.
‘Als Kenzo Kusuda bij mijn foto’s komt dansen, is het mooi als je ze op een groot scherm ziet’. Zo ben ik aan het pruttelen over de voorstelling. Als ik dan toch aan het wensdenken ben: ‘Wat zal het mooi zijn als de beelden in elkaar overvloeien.’ Met deze en gene
‘Wat maak ik eigenlijk veel foto’s die me doen denken aan dansen en vrijheid van bewegen.’ Die constatering is de start van de dansvoorstelling met Kenzo Kusuda. Deze Japanse danser en choreograaf woont sinds een aantal jaren in Nederland en laat zijn publiek genieten van de werelden
