Blog

Verborgen schoonheid

Afgelopen zomer kreeg ik onverwachts de kans om in het Amersfoortse Rietveld-paviljoen, centrum voor fotografie en beeldcultuur, een tentoonstelling in te richten. In de gesprekken met de vele bezoekers reisden de wereld over en dwars door de lagen van de geschiedenis. Zo zagen we onverwachte landschappen, een letter van het Nepalese alfabet en misschien wel de grot van Plato.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA
31 print
32 print
32a_1060792 print
33 print

In een vitrinekast, ook door Rietveld ontworpen, was stap voor stap te zien hoe de werken tot stand komen. 

Door alle gesprekken en mooie reacties krijgen de foto’s extra laagjes, het is alsof ze doorgroeien. Dat werd allemaal mogelijk dankzij de deskundige en hartverwarmende gastvrijheid van de medewerkers van het Rietveld paviljoen.

Koolraap en lof, schorseneren en prei

Hebben deze vergeten groentes van de bijna uit het geheugen gevallen drs P wat te maken met de tentoonstelling over stadsmuren? Ja, met enige gedachtensprongen wel.
Kunsthars en stof, papier en perspex. Zo’n rijtje zou je ook kunnen maken. Het zijn de dragers die in deze tentoonstelling gebruikt zijn om de digitale bewerkte fotobestanden te tonen.  
Ik kwam op dit idee om met de dragers te gaan spelen na vragen van bezoekers aan vorige tentoonstellingen. ‘Goh, Heleen, je presenteert alle foto’s op dezelfde manier. Heb je er wel eens aan gedacht om bij elk werk een presentatie te kiezen die het beeld versterkt?
Vragen als deze, die je aan het denken zetten, is een van de mooie aspecten van exposeren. Ik ben ermee aan de slag gegaan. Het zoekproces is nog in volle gang. De eerste resultaten zijn nu te ervaren in de tentoonstelling Just an other brick in the wall?   

Klikken, klaar?

Eén zestigste van een seconde. Dan is een foto gemaakt. In deze tentoonstelling zijn 21 werken te zien. Dan zou deze tentoonstelling binnen de minuut gemaakt zijn.
Nou, vergeet het maar. Geen enkele fotograaf maakt meerdere tentoonstellingswerken achter elkaar. Als er na een dag klikken een of twee goede bij zitten, ben je al blij. De rest maak je om tot bij die toppers uit te komen.
Dan komt het bewerken. Verslavend leuk om te doen en weer verdwijnen er veel in de prullenbak. Het lijken wel kikkervisjes, die foto’s. Onnoemelijk veel aan de start en bij de finish nog maar een paar over.

In de vitrinekast op de tentoonstelling zie je van een paar werken aan de muur hoe ze tot stand zijn gekomen. En je wordt zelf uitgenodigd om ook eens te speuren naar details waar het moois nog in verborgen zit. 

 

Hoe zou Rietveld het vinden?

Eind jaren 50 krijgt Rietveld van de gemeente Amersfoort de opdracht om een tentoonstellingsruimte te ontwerpen. Van Rietveld had het na een paar jaar weer afgebroken mogen worden. Gelukkig voor ons is dat niet gebeurd.
ziet het paviljoen eruit als typische Rietveld: vierkant en functioneel. De grote raampartijen vallen op.

Als je binnenkomt, zie je pas goed goed mooi dat werkt. Van overal wervelt het licht naar binnen. In de hele ruimte wordt gespeeld met binnen buiten, alsof je een slakkenhuis in- en uitloopt.

Bij de inrichting van de binnenruimte springen nu eens niet de kleuren blauw, rood en geel eruit. De grijs-witte stenen tekenen voor een serene sfeer. 

In het paviljoen zijn nu allerlei activiteiten rondom fotografie en andere beeldcultuur. Een eerdere exposant liet zich ontvallen dat Rietveld blij zou worden met zoveel moois in zijn paviljoen. Hoe zou hij naar deze tentoonstellingen kijken? 

Roman in dundruk

 

Roman in dundruk? Ja, zo typeert dichter Henk de Klerck ‘Beelden die spreken’ op de Kunstavond in Hoogland. Elke keer als hij naar de foto’s kijkt, ontdekt hij nieuwe lagen. Er komen als vanzelf romanfiguren tevoorschijn en daarna hele verhalen. In dit blogbericht staan foto’s waar verhalen in verstopt zitten. Ga jij dat schrijven? Veel plezier!

 

 

 

 

 

 

 

 

Inspiratie in isolatie?

Dat is de vraag van de KunstKijkroute in maart 2020. Het virus grijpt voor het eerst in ons land om zich heen. Om de desastreuze gevolgen te dempen gaan we met z’n allen in ’n lockdown. Een gebeurtenis die je leven zo opsplitst in ervoor en erna, werkt onvermijdelijk door, ook in mijn expressie.

 

Lees verder “Inspiratie in isolatie?”

Beeldend schrijven

Dat kan Lena Landauer als geen ander, bijvoorbeeld in haar boek Schaduwkind en nu in haar blogs. Vlot geschreven, scherpzinnig, met humor en heldere analyses over de raadselen van deze tijd.  Soms heeft Beelden die spreken precies de afbeelding die voor het betoog gemaakt lijkt. Het is genieten als verschillende kunstvormen elkaar versterken.

 

 

 

 

 

 

Nieuwe oogst (NO04) - Heleen van Tilburg

2019: Artist in residency Italië

In ’t donker kruipen we tegen de stijle rots omhoog. Gaan we wel naar Belforte del Chienti? Nergens is een teken van leven. Ja, toch, enkele huizen en een vrouw die haar hondje uitlaat. Palazzo Bonfransceschi. Ja, ze weet waar dat is. Ach, ze loopt wel even mee.
Ze wijst naar een oude houten poort. Nog voor we uit de auto zijn, zwaait die open en komen Alfonso en Eliza naar buiten We zijn gearriveerd. Mijn residency, de prijs voor de eerste plaats in Ventipertrenta 2018,  is begonnen!

En dan volgt een week vol kunst, verhalen,

(meer…)